Het verhaal speelt zich af in een haventje dat al enige jaren niet meer functioneert, omdat een piraat de zee daar heeft uitgekozen als ideale plek voor zijn werk. De situatie is ernstig, zo ernstig dat de koning de hand van zijn dochter, Prinses Isenine, (en het koninkrijk) heeft uitgeloofd aan de prins, die er in zal slagen de piraat te verslaan. Twee prinsen hebben dit al geprobeerd, maar die zijn roemloos verslagen. Als het stuk begint heeft Krov, de piraat, juist het schip van de derde prins (Tsarit) opgeblazen in het zicht van de haven: bij wijze van vuurwerk voor de verjaardag van de herbergierster uit de haven. Krov is namelijk erg verliefd op deze herbergierster. Na het vuurwerk spoelt de verslagen prins aan bij de herberg. De mensen daar beschermen hem, en verhinderen dat Krov hem alsnog doodt. Krov is woedend over dit ‘verraad’ en verzint met behulp van twee mede-piraten een nieuwe benadering: Hij zal (in vermomming) proberen de vriendschap van de prins te winnen. Daarna zal hij het zo inkleden dat hij als piraat in dienst van Tsarit (als hij de nieuwe koning is) gewoon verder kan gaan met zijn piraterij. Dit plan lukt, echter op een heel andere manier dan Krov dacht: de prins is veel slimmer dan hij verwachtte. Voor de havenbewoners is deze ontwikkeling echter een nachtmerrie want nu dreigt de piraat voorgoed te blijven. Dit verschrikkelijke vooruitzicht brengt de oude visser Titsjin ertoe om, in een onbewaakt moment, de piraat te doden. De herbergierster zorgt er daarna voor dat ‘de eer’ van deze daad terecht komt bij de prins en redt daarmee Titsjin.
data
vr 10 juni 1988
za 11 juni 1988
zo 12 juni 1988
De salamander die de zon verplaatste is geschreven door Marc-Jan Trapman, een van de centrale krachten achter het stAUT kindertheater. In deze groep heeft hij twaalf jaar lang, tot haar opheffing in 1982, experimentele kindertheatervoorstellingen gemaakt.
De voorstelling wordt geregisseerd door Flora Verbrugge. Zij heeft ook de laatste voorstellingen van het stAUT kindertheater geregisseerd. Nadat zij de regieopleiding aan de Amsterdamse theaterschool afrondde heeft zij stages gelopen bij Ariane Mnouchkine, de regisseuse van het Franse Théâtre du Soleil. Sinds 1985 traint zij een groep acteurs en actrices in de acteertechniek die bij deze Franse groep gebruikt wordt.
Die acteertechniek is iets heel bijzonders. Kenmerkend is, dat de acteurs permanent helder en begrijpelijk vorm geven aan de emoties die hun personages voelen. Dat gebeurt heel fysiek: soms bijna acrobatisch, soms heel stil en steeds gestileerd: altijd is het resultaat dat het publiek kan meeleven met wat er in ‘het binnenste’ van de personages gebeurt. Natuurlijk lijkt het gedrag van die personages in bijna niets op de realiteit: in de werkelijkheid verbergen de mensen hun emoties juist. Zo ontstaat een vorm van theater waarin niets realistisch is en die juist daardoor extreem helder en ontroerend is!