Carters leven is dat van iemand uit een wereldstad aan de Amerikaanse Oostkust: altijd met de blik op Europa gericht. Europese muziek heeft Carter nooit gemaakt; twaalftoonssystemen en serialiteit hebben hem nooit geïnteresseerd, maar zijn muziek heeft er wel een mening over; ze wordt er toe aangetrokken en tegelijk weer afgestoten. Carters carrière kent een duidelijke cesuur: de pianosonate uit 1945/’46. Alles daarvoor speelde zich in de anekdotische, realistische sfeer af; daarna concentreert hij zich toenemend op klankverschijnselen en op de werking van tijd. Het fascinerende aan Carters muziek is de emotionele ontdekkingstocht langs de meest uiteenlopende muzikale materialen: van puur klank tot aan de technische mogelijkheden van een instrument en zijn bespeler. Bij alles blijft het instrumenten conventioneel behandelen. Opvallend is dat Carter zichzelf in geen enkel werk herhaalt en dat elk werk steeds nieuwe ervaringen oplevert. Een goede reden om vele werken eens naast elkaar te plaatsen. Carter zal zelf een lezing houden en de film Carter in Buffalo vertoont o.a. repetities van het Double Concerto.
data
za 29 mei 1982