Ga naar de hoofdcontent
English

Roughhouse

Richard Siegal / Ballet of Difference & Ensemble Schauspiel Köln

Een hypernerveus, dada-achtig stripverhaal, zo zou Roughhouse gekarakteriseerd kunnen worden. Choreograaf Richard Siegal – artistiek directeur van Ballet of Difference – laat tekst en beweging op elkaar klappen in deze kritische blik op de 21e-eeuwse mediawereld, waarin geweld en waarheid op absurde wijze ambigu zijn geworden. De cast van negen dansers en acteurs tuimelt over elkaar heen in snelle frasen en halsbrekende toeren waarin veel ruimte is voor slapstick. De titel Roughhouse komt van het Engelse woord ‘roughhousing’, dat verwijst naar de gecontroleerde agressie van kinderen tijdens het stoeien. In Roughhouse staan de dansers en acteurs allemaal op dezelfde onstabiele ondergrond, en worden ze gedwongen om uit hun comfortzone te treden en net zo genadeloos om te gaan met hun woorden als met hun lichaam. download het programmaboek

data

di 11 juni 2019 20:30

wo 12 juni 2019 20:30

taal & duur

  • Engels

  • Duur voorstelling niet bekend (geen pauze)

De Amerikaanse choreograaf Richard Siegal debuteert dit jaar op het Holland Festival met Roughhouse. De voorstelling is een samenwerking tussen zijn eigen ensemble Ballet of Difference en

De Amerikaanse choreograaf Richard Siegal debuteert dit jaar op het Holland Festival met Roughhouse. De voorstelling is een samenwerking tussen zijn eigen ensemble Ballet of Difference en

acteurs van Schauspiel Köln. Roughhouse is een speelse kritiek op de 21-eeuwse realiteit, waarin we in toenemende mate de wereld indirect ervaren, via de media. De titel verwijst naar een vroege fase in de menselijke ontwikkeling. Het moment waarop een kind de grenzen van het eigen en andermans lichaam leert ontdekken door middel van stoei- en worstelspelletjes. Tijdens dit zogenaamde ‘roughhousing’ leren kinderen hun kracht en agressie te kanaliseren en diverse sociale rollen aan te nemen - een cruciale fase in het socialisatieproces van de mens. In Roughhouse gebruikt Siegal dit principe als uitgangspunt. De voorstelling toont het snijvlak waarop spel niet meer leuk is, maar pijn doet. 

 

De voorstellingdoet denken aan een woest, hyperactief en dada-achtig stripverhaal. Elementen van slapstick, subtiele humor en onverwachte geweldsuitbarstingen in de stijl van Quentin Tarantino komen samen in een wervelend tekst- en danscollage. Naast de choreografie en regie was Siegal ook verantwoordelijk voor de tekst, die dient als motor van de voorstelling. Het is een grillige woordenstroom van hashtags zoals #metoo, sociaalgeëngageerde protesten, politiek-correcte tirades en diverse vormen van controversiële taaluitingen. Siegal onderzoekt zo taal die op politiek correcte wijze rekening wil houden met gevoeligheden, maar tegelijkertijd de vrijheid eist om alle taboes te doorbreken. Hij laat zien hoe de mens zich bezig houdt met alliantievorming, samenwerking, integratie en uitsluiting. Roughhouse stelt de vraag: als iedereen een eigen waarheid heeft, hoe kunnen we elkaar dan nog begrijpen? En wat betekent dat voor onze samenleving? 

 

Siegals taal dringt door in de lichamen van de tien dansers en acteurs. Absurdistische associaties en woordspelletjes blijven in hun bewegingen hangen. De taal gaat ‘viral’ – letterlijk en figuurlijk. Terwijl de spelers elkaar verbaal en fysiek te lijf gaan, worstelend op de instabiele ondergrond, belichamen ze revolutionairen en terroristen, misdadigers en slachtoffers, de dominante meerderheid en de hulpeloze minderheid. Iedereen communiceert, maar niemand begrijpt elkaar. Uiteindelijk schiet de taal te kort. 

 

Het spel met hedendaagse issues wordt doorsneden met scènes uit Sophocles’ Antigone. Deze keuze vloeit voor Siegal voort uit de wetenschap dat deze tragedie het eerste (bekende) toneelwerk is waarin met taal een systeem wordt gecreëerd voor rechtspraak. Siegal grijpt terug naar deze oude tekst vanuit de behoefte om weer een helder, gemeenschappelijk idee te krijgen over wat wel en niet toelaatbaar is in omgangsvormen, vooral in taalgebruik.

Lees minder

Credits

choreografie Richard Siegal regie Richard Siegal tekst Richard Siegal dansers Yuri Englert, Marlene Goksch, Nicola Gründel, Stefko Hanushevsky, Courtney Henry, Seán McDonagh, Margarida de Abreu Neto dramaturgie Stawrula Panagiotaki, Tobias Staab compositie Lorenzo Bianchi Hoesch toneelbeeld Jens Kilian, Richard Siegal licht Gilles Gentner kostuums Flora Miranda video Lea Heutelbeck vertaling Tobias Staab balletmeester Caroline Geiger producent Miria Wurm assistent toneelbeeld Stella Lennert assistent kostuums Christin Winkler inspiciënt David Schäfer souffleur Christiane Sundermann boventiteling Catherine Schumann regie-assistent Cemil Özen decorconstructie Wiebke Vollmer decortechniek Justin Skowasch sportdeskundige Gjuum lichttechniek Jürgen Kapitein, Hannes Grethe geluidstechniek Martin Pfaffhausen, Martin Töpler, Gero Wycik videotechniek Jochen Ohr, Thomas Toth productieleider Alex Kempe uitvoering decor Werner Schaaf, Frank Hohmann, Boris Thelen, Frank Hohenkamp, Wenke Wesemann kostuumatelier Johanna Biehl, Anne Kathrin Lüth, Elisabeth Schlückler schoenmaker Carmen Comanns hoedenmaker Daphne van der Grinten, Susanne Wade verfatelier Luise Unger kleedsters Moez Ben Brahim, Katja Böhm, Eva Gamble, Saskia Räde Maskenbild, Birgit Herber rekwisieten Tobias Bergmann, Susanne Haaf, Erwin Haas, Maike Kraus, Ursula Krenzler, Julia Lehmann, Carmen Stieg make-up Birgit Herber met steun van Kulturstiftung des Bundes, Kulturreferat der Landeshaupstadt München, Ministerium für Kultur un Wissenschaft des Lands Nordrhein-Westfalen in coproductie met Tanz Köln, Muffatwerk München ( Richard Siegal is resident choreographer at Muffatwerk ..., Richard Siegal / The Bakery and Ecotopia Dance Productions

Deze voorstelling is mede mogelijk gemaakt door

Bekijk ook