Over haar rol als associate artist
Zelf het podium betreden heeft voor ANOHNI niet de grootste prioriteit, ze ziet haar rol als associate artist meer als intermediair:
‘Ik verheug me op de samenwerking met het Holland Festival in 2023, omdat dit me de mogelijkheid biedt om niet alleen als kunstenaar maar ook meedenkend over de programmering vragen naar voren te brengen die centraal staan in mijn werk: Wat is er werkelijk aan de hand? Kunnen we ons een verandering van ons traject voorstellen, met meer vrouwelijke, minder patriarchale vormen van bestuur? Kunnen wij als Europeanen erkennen dat onze nalatenschap van wereldwijde verovering, slavernij en ontginning van grondstoffen de aarde naar een breekpunt heeft gedreven? En kan ieder van ons de nederigheid in zichzelf vinden om hulp te vragen? Als kunstenaar heb ik de emotionele, psychologische en spirituele gevolgen onderzocht van onze nabijheid tot ecologische instorting. Ik probeer het gewicht van de ramp die wij veroorzaken tot me te laten doordringen. Het ongemak te omarmen. Laten we dapper zijn en in onze verbeelding ruimte maken voor de empirische globale feiten waarmee we nu geconfronteerd worden. Laten we contact zoeken met diegenen die weten hoe je een meer symbiotische relatie met de rest van de natuurlijke wereld kunt hebben, en hen vragen om onze gids te zijn en ons te leiden.’
Eerder in het festival
ANOHNI stond driemaal eerder in het Holland Festival. In 2009 maakte ze samen met het Metropole Orkest een uniek orkestprogramma met onder meer nummers van het album The Crying Light. In 2012 was ze te zien in de voorstelling The Life and Death of Marina Abramović van Bob Wilson, en bracht ze met het Metropole Orkest het programma Cut the World.
ANOHNI is in Engeland geboren en leeft en werkt in Amerika als muzikant, beeldend kunstenaar en theaterregisseur. Ze trad als jongvolwassene voor het eerst op in de Pyramid Club in New York en richtte in 1995 haar performancegroep The Johnsons op. ANOHNI kreeg in 2005 de Britse Mercury Prize voor haar album I am a Bird Now. Haar album The Crying Light uit 2008 werd door de LA Times omschreven als ‘het meest persoonlijke milieustatement dat mogelijk is, met een onvoorziene verbinding tussen de identiteitspolitiek van de queercultuur en de groene beweging.’ MoMA presenteerde haar voorstelling Swanlights in Radio City Music Hall in 2012, een evenement dat door de NY Times werd omschreven als: ‘Kreten uit het hart, die breken als golven.’ Met haar groep Antony and the Johnsons trad ANOHNI op met symfonieorkesten en in operahuizen over de hele wereld, waaronder Sydney Opera House, het Royal Opera House in Londen, Teatro Real in Madrid en Carnegie Hall, New York.
In 2016 bracht ANOHNI in samenwerking met Hudson Mohawke en Daniel Lopatin het uitgesproken politieke elektronische album HOPELESSNESS uit, dat gaat over ‘de constellatie van systemische gebrokenheid in vele aspecten van onze samenlevingen die nu culmineert in ecocide.’ De single 4 Degrees werd uitgebracht aan de vooravond van de VN-conferentie over klimaatverandering in Parijs, en het album zelf werd in 2017 opgenomen in de jaarlijsten van The Guardian en The New York Times. ANOHNI werd in 2016 genomineerd voor een Oscar voor haar co-compositie en uitvoering van Manta Ray, een lied over de ineenstorting van levenssystemen in de oceanen.
ANOHNI heeft tentoonstellingen van haar beeldend werk gepresenteerd in de Nikolaj Kunsthal, Kunsthalle Bielefeld, The Hammer Museum, The Kitchen en Sikemma Jenkins Gallery in New York. Ze was co-facilitator van het kunstproject FUTURE FEMINISM, dat werd gepresenteerd in The Hole, New York in 2014 en als onderdeel van ANOHNI's artistieke residentie in Aarhus, Europese Culturele Hoofdstad in 2017.
Fotocredit: zelfportret door ANOHNI
